Polskiej pieśni już wiatr Wam nie śpiewa,
Drzewa szumią – lecz jakoś inaczej.
Polska flaga już też nie powiewa
Ale ziemia po polsku wciąż płacze.

Polska ziemia Wołynia, Podola –
Krwią Polaków na wskroś przesiąknięta;
Gdyż okrutna spotkała Was dola
Ale ziemia o rzezi pamięta.

Przechowuje tam wciąż Wasze kości –
W doły śmierci bezładnie rzucone.
I o pogrzeb Ojczyznę wciąż prosi –
By nie były tak nadal hańbione.

Tyle lat ma nadzieję i czeka,
Że Ojczyzna te kości pozbiera.
Bo należy pochować człowieka –
Boże prawo ten nakaz zawiera.

Kiedy wreszcie powstaną cmentarze?
Pyta ziemia Wołynia, Podola.
Dzisiaj tylko o tym tu marzę,
Taka moja tu przecież rola.

Kiedy wreszcie przybędą kapłani –
By dokończyć eucharystie przerwane.
Z ludem wiernym – księża rozstrzelani
Nie dokończyli msze sprawowane.

Płacze ziemia – łzy krwawe z niej płyną,
Waszym szlochem się ciągle zanosi;
Młodych, starców i matki z dzieciną
I o pamięć, o prawdę wciąż prosi.

Antoni Wysocki
Luty A.D.2020

Udostępnij na FB

Tweet

Obserwuj nas

Zapisz

Wspieraj niezależne wydawnictwo:

Rzeczypospolita przyjaciół?