Przejawem bestialstwa niemieckiego wobec wszelkich form wartości człowieka były tworzone przez nich od wiosny 1933 roku obozy koncentracyjne. Były one miejscem próby obdarcia człowieka z godności poprzez m.in. eksperymenty medyczne przeprowadzone na więźniach.

W 1946 roku w Warszawie ukazały się wspomnienia Wandy Dobaczewskiej więźniarki niemieckiego obozu koncentracyjnego w Ravensbrϋck (nr obozowy P 5068). Z początkiem II wojny światowej została aresztowana wraz z mężem przez władze litewskie, które uznały ich za niepożądanych obcokrajowców, po czym Litwini przekazali ją Gestapo, które zesłało ją do obozu koncentracyjnego, którego nie opuściła do końca wojny¹. (W tym miejscu wypada przypomnieć wypowiedź papieża Franciszka, gdzie stwierdził, że naród litewski wycierpiał (…) z Zachodu, od Niemców, od Polaków, ale przede wszystkim od nazizmu², nie wspominając ani słowa o cierpieniu Polaków mordowanych w Palmirach i dzielących los autorki wspomnień więźniarki Ravensbrϋck).

W swoich wspomnieniach Wanda Dobaczewska, informując o eksperymentach medycznych w obozie, pisała: (…) „Króliki” chodziły także w nimbie nieustannego niebezpieczeństwa. Kim były – wie już dziś cała Polska. (…) Jakiego rodzaju eksperymentów dokonywano na nich – nikt w Ravensbrϋck nie wiedział na pewno. Krążyły tylko pogłoski, nie oparte na niczym konkretnym przypuszczenia. Operacje osłaniała nieprzenikniona tajemnica, nawet Polki – lekarki pracujące w rewirze nie mogły zmiarkować, na czym te operacje polegały. Eksperymentator profesor Gebhard, dyrektor sanatorium dla gruźlików w miejscowości Lychen, położonej o niewiele kilometrów od Ravensbrϋck, musiał być jednym z tych uczonych – potworów, zagłębionych całkowicie w swoich badaniach, opętanych jedną myślą, pozbawionych całkowicie zdolności do stanów emocjonalnych. Odpowiednie badania stwierdzą niewątpliwie, co za krzywdę im zrobiono. My, kobiety z Ravensbrϋck, wiemy tylko, że młodym, zdrowym dziewczętom i niewiastom w kwiecie wieku kaleczono okrutnie nogi, że cierpiały przy tym bardzo i że wiele z nich nie powróciło do zdrowia, a niektóre w kilka dni po operacji zmarły wśród ciężkich cierpień. Wyjątkowa nieludzkość tkwiła w tym pomyśle eksperymentowania na więźniach politycznych. Było coś wyjątkowo obrzydliwego w przymusie poddawania się ohydnym wiwisekcjom, w stosunku eksperymentatorów do przekazywanego im przez gestapo materiału ludzkiego. Egzekucja nawet najokrutniejsza łatwiej dała się zrozumieć³.

W innym miejscu pisała: (…) Kiedy lekarz naczelny, dr Treitel, chciał wypróbować nowy środek nasenny, kazał siostrze niemieckiej rozdać pastylki siedemdziesięciu chorym, skarżącym się na bezsenność. Z tych sześć zmarło w męczarniach, a reszta przechorowała ciężko i przeszła do siebie z trudem po straszliwych wymiotach kale i piekielnych bólach głowy. Lekarz naczelny oświadczył, że nowy środek nasenny nie nadaje się dla niemieckich żołnierzy⁴.

W swoich wspomnieniach odniosła się również do niemieckich „sposobów na różne choroby”: (…) Kto popełnił nieostrożność i zgłosił się do rewiru z ciężką, chroniczną, trudno uleczalną lub zgoła nieuleczalną chorobą, dostawał z miejsca zastrzyk śmiertelny. Co właściwie zastrzykiwano, żadna z nas nie wiedziała, ale śmierć następowała po dziesięciu minutach, poprzedzona strasznymi parkosyzmami bólów. Zastrzyk śmiertelny upraszczał sprawę i kończył za jednym zamachem wszystkie cierpienia kobiet podejrzanych o raka, uremię, dotkniętych cukrzycą, ciężką wadą serca lub otwartą gruźlicą. Zastrzyk śmiertelny likwidował wszystkie wypadki obłąkania, melancholii, rozstroju nerwowego⁵.

Podejmowane przez Niemców środki mające na celu biologiczną likwidację narodu polskiego nie ograniczały się jedynie do licznych egzekucji naszych rodaków, zgody na bezkarne dla Polek dokonanie aborcji (rozporządzenie 9 marca 1943 roku)⁶, lecz również było to pozbawianie szans na leczenie osób chorych przez bawiących się w panów życia i śmierci przełożonych w niemieckich obozach koncentracyjnych. Warto zwracać uwagę na los naszych przodków i głośno przypominać światu, że Polacy byli ofiarami w czasie II wojny światowej.

Krzysztof Żabierek

Udostępnij na FB

Tweet

Obserwuj nas

Zapisz

Wspieraj niezależne wydawnictwo:

Rzeczypospolita przyjaciół?