Niemcy to państwo poważne. Państwa bowiem dzielą się na dwie grupy: państwa poważne i pozostałe. Państwo poważne tym różni się od pozostałego, że jeśli chociaż raz sformułuje swój interes państwowy, to o nim nie zapomina, tylko go realizuje bez względu na okoliczności zewnętrzne i wewnętrzne. Państwo pozostałe albo w ogóle nie potrafi sprecyzować swojego interesu państwowego – jak na przykład Polska wobec Ukrainy, dzięki czemu Ukraińcy mogą bez przeszkód obcinać kupony od prezentowania wizerunku Ukrainy jako państwa specjalnej troski, któremu – podobnie jak upośledzonemu na umyśle dziecku – lepiej się nie sprzeciwiać – albo nawet potrafi, ale natychmiast o tym zapomina i w rezultacie zatacza się od ściany do ściany, w zależności od tego, kto w jakim kierunku je popchnie. Tymczasem Niemcy, to państwo poważne, którego celem jest – po pierwsze – odwrócenie wszystkich co do jednego skutków wojny przegranej przez Adolfa Hitlera, po drugie – stopniowe zdejmowanie z Niemiec odpowiedzialności za II wojnę światową i w miarę tego zdejmowania, przerzucanie jej na winowajcę zastępczego, na którego Żydzi, którzy na tym etapie swoją politykę historyczną ściśle koordynują z polityką historyczną niemiecką, upatrzyli Polskę. Po trzecie – Niemcy, kiedy tylko odzyskały swobodę ruchów w Europie po 12 września 1990 roku, kiedy to w Moskwie podpisany został traktat potocznie zwany „dwa plus cztery”, niezwłocznie przystąpiły do wysadzania w powietrze „heksagonale” to znaczy – porozumienia krajów Europy środkowej, które pragnęły stworzyć sobie system reasekuracji niepodległości, żeby próżnię polityczną powstałą w Europie Środkowej w następstwie ewakuowania stąd imperium sowieckiego, wypełnić samodzielnie poprzez rozszerzanie na wschód Unii Europejskiej, której są politycznym kierownikiem. A to po to, żeby – po czwarte – środkami pokojowymi, które okazały się skuteczniejsze, a przede wszystkim – tańsze od środków militarnych – zbudować sobie IV Rzeszę.
Ta polityka niemiecka widoczna jest gołym okiem, więc nic dziwnego, że kiedy po roku 2013, na skutek powrotu USA do aktywnej polityki w Europie Środkowo-Wschodniej, Polska znowu powróciła pod kuratelę amerykańską, Niemcy nie ustają w wysiłkach, by przywrócić tu swoje wpływy. Dlatego wykorzystują owczarków niemieckich w rodzaju Jana Klaudiusza Junckera, czy Fransa Timmermansa, którzy kierują instytucjami Unii Europejskiej, do dyscyplinowania Polski i innych państw Europy Środkowej, niezadowolonych z narastania niemieckiej hegemonii w Europie i przywracania tu pruskiej dyscypliny. Jak wiadomo, z inicjatywy Niemiec Komisja Europejska na początku 2016 roku wszczęła wobec Polski procedurę sprawdzania stanu demokracji i praworządności, a w lipcu ub. roku ją eskalowała, wysuwając wobec Polski ultimatum w postaci tzw. „zaleceń”, którego termin upłynął 27 października. 16 grudnia ub. roku Niemcy rozpoczęły realizowanie w Polsce kombinacji operacyjnej, której celem było doprowadzenie do politycznego przesilenia i osadzenia w jego następstwie na pozycji lidera politycznej sceny ekspozytury Stronnictwa Pruskiego, czyli Platformy Obywatelskiej. Na skutek kontrakcji amerykańskiej, tamta kombinacja operacyjna spaliła na panewce, ale Niemcy próbują dalej – tym razem pod sztandarem praworządności, pod którym pragną skupić nie tylko agentów, jacy z komunistycznej bezpieki przewerbowali się na służbę dla BND w drugiej połowie lat 80-tych, ale również wszystkich folksdojczów i pożytecznych idiotów – również tych pobożnych. Jednym z narzędzi wdrażania w Europie Środkowej pruskiej dyscypliny są tak zwani „uchodźcy”, których Niemcy zamierzają wtrynić krajom Europy Środkowej według „kontyngentów”, jakie wykoncypowała sobie Nasza Złota Pani. Nie chodzi oczywiście o „uchodźców”, których Niemcy – jak tylko padłby taki rozkaz – zapakowałyby bez ceregieli do któregoś z chwilowo nieczynnych obozów koncentracyjnych, tylko o to, by w ten sposób wytresować kraje Europy Środkowej w posłuszeństwie. Jako państwo poważne, wykorzystują umiejętność grania na wielu fortepianach, między innymi – na fortepianie chrześcijańskim, stosując – jak to mawiali gitowcy – wobec pobożnych chrześcijan tak zwaną „poważną zastawkę” w postaci „miłości bliźniego”. Jakże – powiadają – możecie nie przyjąć wyznaczonych przez Złotą Panią kontyngentów „uchodźców”, kiedy przecież sam Pan Jezus we własnej osobie przykazał miłować bliźniego swego? Na takie dictum ludzie pobożni zaczynają popadać w dysonans poznawczy, bo z jednej strony rozsądek podpowiada im, żeby w tej sytuacji zachować się z rezerwą, ale z drugiej – jakże z rezerwą, kiedy przecież sam Pan Jezus – i tak dalej? Tymczasem Pan Jezus – owszem – przykazywał miłować bliźniego swego, ale JAK SIEBIE SAMEGO, a więc – nie bardziej, niż siebie samego. Zatem miłość bliźniego swego nie powinna iść tak daleko, by prowadzić do samozagłady miłującego, albo do ściągnięcia poważnego niebezpieczeństwa na jego państwo lud naród.
Zapewne to właśnie mogła mieć na myśli pani premier Beata Szydło, wypowiadając w przemówieniu, jakie wygłosiła niedawno w chwilowo nieczynnym obozie w Oświęcimiu zdanie treści następującej: „Auschwitz to w dzisiejszych niespokojnych czasach, wielka lekcja tego, że trzeba uczynić wszystko, aby uchronić bezpieczeństwo i życie swoich obywateli”. Na takie dictum w środowisku folksdojczów i pożytecznych idiotów wybuchł straszliwy klangor, w ramach którego dawali oni wyraz swemu „szokowi i oburzeniu” tymi sowami. Najwyraźniej uważają, że celem każdego rządu nie jest ochrona bezpieczeństwa i życia swoich obywateli, tylko przeciwnie – ściąganie na nich wszelkich możliwych niebezpieczeństw. W tym właśnie duchu wypowiedział się przewielebny ksiądz Stanisław Walczak, po powrocie z misji w Afryce mieszkający z Niemczech. Zamiast zastanowić się nad tym, że chrześcijaństwo jest religią wprawdzie wymagającą, ale przecież nie naiwną, zapłonął świętym oburzeniem na panią Szydło. Mamy zatem dwie możliwości: albo przewielebny ksiądz Stanisław Walczak jest durniem, który nie zna nawet zasad swojej religii i plecie, co mu ślina przyniesie na język, albo nie jest durniem i zasady swojej religii dobrze zna – ale w takim razie, dlaczego plecie takie bzdury?
Stanisław Michalkiewicz
Wspieraj niezależne wydawnictwo:
Podoba Ci się to co robimy? Wesprzyj projekt Magna Polonia!
